دو روز بعد از تولّدم در آرزوی دو شدن

از لحظاتِ قابِ قلبم برایت عسل می چکد در دلم
ای داد که چه عسلی ات میدارم! 
سلام؛ ای سکوتِ عمیق ِ روح ِ خمارت ، سلام

بَردار این نسیمِ یخ زده از این چمنزاری که به درخت می رسد 
بگذار در ریشه ی پایدارش بپاشیم روح در روحِ هم، 
چون دو کودک در حال بازی در آب
و من نوایِ سِلی خجالتی باشم در نوازش ویولای تو 
حسِ درکِ عرفانیِ پشت هیاهوی ِ کلامی ات ، شیرینیِ تند

بیا تا تکه ای از هوای زمردین ِفیروزه ایَم و مرواریدگون ت، سنگ-
بکاریم جایی، پایش بریزیم اندیشه و منطق و احساس و سکوت و رنگ
و من مدام سکوت میکنم که:
کاش جای این کلمات وجودم میشد کهنه شرابِ معرفتِ سرخی
لخته می بست بی ترس در وجودت...